دروغ هــم احســاس نمیکنیـم چـرا کـه همـه ی آن‌هـا وجـود دارنـد ولـی در تصـورات‌مان

اینگونه می‌شود که تصمیم میگیریم دایره‌ی دنیایمان بشود یک اتاق و ریشه‌هایی که هر روز از گوشه و کنار این اتاق بالا می روند.

چرا ازیک شاعر زیر باران انتظار نداریم از کیفش چتری بیرون بیاورد و از خیس شدن نجات پیدا کند؟‌